Dotknij Ziemi i poczuj jak skóra chłonie jej pierwiastki, ciepło, pełną życia wilgoć. To w ziemi zachodzi kosmiczna przemiana życia. Gdy nasionko ufnie mości się w jej objęciach, po chwili jest już gotowe by ruszyć w dalszą podróż, w stronę słońca. 

Często wyobrażam sobie jak zapuszczam korzenie, a te chłoną wszelkie substancje odżywcze, siłę i energię. Wystarczy chwila w tym stanie, by ciało zalała fala ciepła i radości.

Jest w lesie taka niepisana zasada. Poproś o wejście, podłącz się, bądź cicho i chłoń.

Las daje i oddaje. Wspiera, popycha, podnosi z kolan. W krzakach czają się wytwory, których artyści wielkich miast nigdy nie wyśnią. Patrzę często na pozorny ściółkowy chaos. Kroczą po niej najróżniejsze elementy. Jest miejsce dla tych malowniczych, kolorowych z długimi czółkami i dla pospolitych robotnic poruszających się jedna za drugą, w inżyniersko odmierzonych od siebie odległościach. Kosmiczny porządek i spokojna, wytrwała harmonia łączą się na tym kłującym od igieł podłożu i nic, co ludziom spędza sen z powiek nie ma tu grama znaczenia. 

Gdy dotykam rękami ziemi, czuję jak płyną przez nie impulsy. Subtelne wiązki informacji. Niektóre dochodzą, inne giną w ciemnym braku świadomości. Nie wszystko, co widzę od razu rozumiem. Czasem minie sporo czasu zanim wyłoni się uczucie jasności. Ponoć doświadczenie to taka fala pewności, która zalewa nas i wymusza chwilowe poddanie. Zanim odzyskasz świadomość już wiesz, że TO jest prawdziwe. Boli, szczypie, łaskocze, cieszy czy smuci. Bywa różne, ale pozostaje na wieki wieków. Jest już twoje, więc ty decydujesz jak ono skończy. W tobie – głęboko zakopane, obok ciebie – gdziekolwiek się nie poruszysz, na tobie – skacząc i nieustannie domagając się uwagi czy może za tobą – pomału rozmazujący się obraz kogoś, kogo czule pożegnałeś i wyruszasz w dalszą drogę.

Dotykaj ziemi, na której mieszkasz. Twój pot, włosy, ślina to nośniki informacji, pytania, na które odpowiedzi wyrastają wokół. To dzikie remedium na bóle, ciągle, niestety zwiemy chwastami. Przyjrzyj się więc dobrze, co wyrasta wokół Ciebie. 

Jakże cudownie poczuć, że nie kończę się razem z moją skórą.

Expand yourselves: do not contract into your own tiny individuality.

Sathya sai baba